निळ्या कमळपाकळ्यांसारखे मोठे डोळे, ते तुडूंब भरलेल्या जलाशयासारखे सुंदर, दाट पापण्या, भव्य भालप्रदेश, कपाळावर उभं गंध, कानात सुवर्ण कुंडले, अतिसरळ नासिका, सुंदर लालसर ओठ, त्यात स्फटिकासमान सुंदर दंतपंक्ती, रक्तिमा पसरलेले गाल, सुंदर नाजुक हनुवटी, मदनालाही लाजवेल असे सुंदर प्रसन्न हास्य हे वर्णनही जिथे फिकेच पडावे असा माझा राम... त्याची तुलना मदनाशी करावी तर सौंदर्यात तोही मागेच रहातो असे रूप.. नुसताच रूपाची खाण नाही बरं माझा राम तर गुणांचीही खाण आहे. हजारो राक्षसांना एकसाथ मारण्याचे शरलाघव ज्याला अवगत आहे असा वीर, धनुर्धर रामचंद्र.. तोच माझा स्वामी श्री राम.. त्याचं गुणगान करतांना जिथे वेदही फिके पडले तिथे पामर जीवाची काय कथा..

 

 

कौसल्येचा राम, दशरथनंदन राम, सीतापती राम, लक्ष्मणाचा राम, हनुमंताचा राम आणि साऱ्या अयोध्येचा राम.. किती किती प्रेमधाग्यात विणलेला रामायणातला रामप्रेमाचा शेला! रामायणातला राम ही नुसती देवता नाही तो तर चराचरातील चैतन्य आहे, आनंदकंद आहे, करूणेचा समुद्र आहे. रामाकडे प्रेमाने जाणारा मग तो कोणीही असो राम त्याचे कल्याण करतोच आणि हो रागाने त्याच्याकडे जाणाऱ्यालाही मार्गावर आणतो ही रामाची कृपाच आहे. राम तुम्ही संकटात असतांना कायमच सहाय्य करतो आणि दुःख सोसायला बळ देतो. खरं तर रामाला कधिही संकटांबद्दल सांगू नये तो ती सहजच दूर करत असतो पण मनापासून सांगायचं झालं तर त्याच्याकडे " त्यालाच" मागावं. कारण तो एकदा "माझा" झाला की सर्व समस्यांना पूर्णविराम मिळतो. राम ही आपल्या हृदयात राहणारी देवता आहे, ती आपल्या प्रत्येक क्षणाचा साक्षिदार आहे. तीला आपण पृथ्वीवरचं क्षणभंगूर सूख मागून का दरिद्री रहायचं. त्यापेक्षा रामाकडे रामच मागावा. त्याची भक्ती, प्रेम सतत मिळत राहो म्हणून त्याच्याकडे याचना करत रहायची. राम ही रसनेचीही माधुरी आहे तशी मनाचीही बनावी. देहाने, मनाने, बुद्धीने राम आपलासा करावा. त्याच्यात व माझ्यात क्षणाचेही अंतर पडू नये अशी भक्ती घडावी. राम दुःखात माझा कायमच साथी होतो. दुःखाच्या वाळवंटातला निळा, शाश्वत झरा म्हणजे प्रभू श्री राम...